Deirdre Denkt Door

De tijd van toen…

Er wordt teveel gepamperd, we leggen er teveel eieren onder,… populaire uitspraken in sommige leraarskamers en op sociale media. Klopt dat wel? Ik zoem even terug naar de tijd waarin ik jong was en dus op school zat. Was het vroeger echt beter? Een glimlach komt vanzelf op mijn lippen als ik aan de vieze vulpennen denk en de roze vloeipapiertjes. Op mijn handen hingen altijd meer inktvlekken dan op mijn roze papiertje. Bij echte vlekken of fouten gebruikten we onze tintenkiller, waarbij we niet te enthousiast mochten tinten of er zat een gat in ons blad. Het leuke aan de vulpennen waren de buisjes met de balletjes in, die sommige kinderen spaarden. Geen flauw idee waarom, maar het was leuk.

De stencils die we kregen, roken al even hard naar inkt als onze handen. En we leerden lezen zonder te hakken en te plakken of te zoemen. We kregen een zinsbeeld met prachtige prenten: een man met een aap. Het is vier uur. De school is uit. Jan en Mie. Ik kan ze nog allemaal opzeggen. De prenten hingen klassikaal boven het bord en we moesten allemaal een smeerkaasdoosje meebrengen om de zinnetjes in te steken. We knipten de zinnen in woorddelen en daarmee konden we dan nieuwe zinnen maken.

En dan het nieuwste van het nieuwste: de overheadprojector. Die zoemde wel door de klas en hoe fijn was het als de leerkracht op het blad zelf tekende en wij dat aan bord zagen verschijnen. Het begin van een technologisch sterk wordend tijdperk dat overging in een digitale wereld. De eerste tekenen van die nieuwe wereld kwamen bij ons heel vroeg de klas binnen. Ik herinner me dat we 1 van de eerste scholen waren waar de computer in de klas kwam. Zo een dik log geval, met een nog dik logger scherm. Waarop we dan in BASIC leerden programmeren en superblij waren als we de computer een simpele optelsom voor ons konden laten doen.

En in het zesde leerjaar keken we elke week naar SCHOOL-TV. De petrochemie op de ABC-as in België zal me daarom altijd bijblijven. Net zoals het leger van de haas.

Na de speeltijd moesten we met onze vinger op de mond in de rij gaan staan en zo op bevel van de juf of meester naar de klas wandelden. Gesproken werd er niet, want oh wee als je je vinger even niet voor je mond hield.

De leeslessen waren ondragelijk voor de kinderen die niet goed konden lezen. Je had immers verschillende soorten leeslessen. Het synchroon lezen: waarop je met de ganse klas dezelfde tekst opdreunde. Het paragraaflezen: waarbij je moest inpikken op je klasgenoot als er een nieuwe paragraaf zich aandiende en het was jouw beurt. Het vooraan in de klas komen lezen zodat iedereen kon lachen als je wat fouten maakte.

Het didactisch materiaal dat wij toen gebruikten voor rekenen vind ik tot op vandaag het beste ooit. Helaas is het nergens meer terug te vinden. De staafjes van Cuisenaire. Niks honderdveld, niks plaatstabellen: de staafjes waren heerlijk duidelijk. Zowel voor getalleninzicht, breukeninzicht, talstelsels,….

En tijdens de knutselles in het vijfde of zesde leerjaar moest je standaard, zonder fantasie of inspiratie, iets haken of iets naaien. Haha, mijn mama heeft het stiekem thuis voor me afgewerkt, want dat kon ik echt niet.

En dan die heerlijke boekjes die we konden “kopen”. Beginnend bij de Kuikentjes, Eendjes, Uiltjes en dan een hele beestenreeks die het niveau aanduidde om uiteindelijk te eindigen bij de Okapi’s. Fier was ik altijd dat ik steeds in een hoger “beest” mocht lezen dan de rest van de klas.

Het schoolsparen was ook nog zo’n ding. Je bracht per week (of maand?) een geldbriefje mee naar school en dan moest je dat vooraan in de klas gaan afgeven. Om beurt. Beetje gênant voor de kinderen die niks bij hadden. In ieder geval, het heeft me een sporttas van de toenmalige ASLK opgeleverd.

Goh, was het vroeger allemaal beter? Ik denk vooral simpeler. Als ik zie in wat voor ongelooflijk hectische en overprikkelende maatschappij onze leerlingen nu moeten leren en hoe groot het aanbod is in de leerstof denk ik misschien dat we ze nog niet genoeg “bepamperen”. En is dat misschien gewoon een heel lelijk woord voor “begeleiden in een zo snel veranderende wereld die hoge eisen stelt”.

In ieder geval, ik ben blij dat ik in de jaren 80 en 90 naar school ging. Stuur me gerust verhalen door als je het op een andere manier beleefd hebt.