Deirdre Denkt Door

“Mensen worden inclusie-moe” hoor ik wel eens zeggen. Goh, denk ik dan. Mensen worden niet inclusie-moe. Mensen zijn dat al sinds het ontstaan van de mensheid.

De mensen in de oertijd lieten baby’s met een beperking achter of hongerden ze uit bij voedseltekort.

Werd je met een beperking geboren in het Oude Griekenland of het Oude Rome? Dan was de kans klein dat je opgroeide.

Onderwijs was in de loop van onze geschiedenis oorspronkelijk enkel voor de priesters en de adel. En vooral enkel voor mannen.

In de vroege middeleeuwen werd je weggestopt als je een beperking had of uitgelachen. Je kon dan misschien wel hofnar worden. Als er al zorginstellingen bestonden waren die vooral gericht op afzonderen en niet op zorg.

Als we ons nu zouden voorstellen dat onze hedendaagse maatschappij nog zo zou zijn dan zijn we verontwaardigd! Terecht uiteraard. Maar dat is dus een dikke win voor inclusie ook al duurde het tienduizenden jaren.

Het ontstaan van ons buitengewoon onderwijs was, hoe bizar dit ook klinkt een eerste stap naar inclusie in ons land. In 1970 werd het buitengewoon onderwijs vastgelegd in ons land met immers als hoofdreden om kinderen die volledig uit de boot vielen en dus niet eens naar school gingen toch te betrekken bij de maatschappij en hen onderwijs te geven.

Ondertussen zijn we als maatschappij ook weer aan het groeien en willen we gewoon van beiden onderwijssystemen 1 systeem maken: een school voor iedereen.

Dus neen, ik geloof niet in inclusie-moeheid. Ik geloof wel dat na eeuwen groeien sommige mensen het hele plaatje niet zien en niet doorhebben dat dit gewoon groeiende vooruitgang is. Een vooruitgang waar we fier op mogen zijn. En waar wij als leersteuncentrum ook een historische verankering spelen. We noemen onszelf niet voor niks de Ridders van Inclusie! We zijn goed bezig!