Inclusie, geen droom… iedereen buitengewoon gewoon!
Waarom blijft ons land zo lang ter plaatse trappelen op het vlak van inclusie? Het antwoord is simpel: zolang we geld blijven pompen in segregatie is en blijft dit een optie.
“Het buitengewoon onderwijs is voor sommige kinderen echt beter” horen we vaak. Ja, dat zou wel eens kunnen kloppen… Kleinere klassen, minder werkdruk, meer ruimte voor individuele handelingsplannen, logopedisten, kinesisten en orthopedagogen: allemaal onder 1 dak. Maar is dit niet wat we eigenlijk willen voor elke school? Hoe mooi zou het zijn als we elke school zo buitengewoon sterk en knap maken.
Elk kind onder zijn eigen kerktoren naar school. Geen lange busritten meer. En dan… dan gaan we die inclusiegedachte waar kinderen dan mee opgroeien ook laten doorsijpelen naar de latere maatschappij die op hen wacht. Want die generatie is gewend om te leren van elkaar. De kinderen met de beperking leren van de kinderen zonder beperking en vooral: de kinderen zonder noemenswaardige beperking leren van de kinderen met een uitdaging.
Ons verhaal nu is te eng. Juf Nancy van het vierde leerjaar verzuipt letterlijk. Ze wil zo graag kennis overbrengen, maar heeft 25 leerlingen waarvan er vier met dyslexie, twee met dyscalculie, twee met ADHD, eentje met ASS. En dat zijn nog maar de kinderen met een diagnose. Er zit bij juf Nancy ook een verscheidenheid van IQ. Kinderen met een randnormale begaafdheid en kinderen met een hoogbegaafdheid. Juf Nancy heeft ook Kareltje in haar klas. Kareltje draagt al jaren een groot trauma mee en laat dit elke dag ook zeer duidelijk merken door grensoverschrijdend gedrag te stellen. En dan is er nog Vic. Die elke dag met honger verschijnt en bij min drie graden blote voeten heeft in rubberen laarsjes. Juf Nancy zegt NEEN tegen inclusie. Juf Nancy is op! En ze heeft gelijk want in dit kader is het voor haar onmogelijk om nog samen met ons verder te kijken naar de mogelijkheden die een inclusieve school kan bieden.
Toch moeten we hierin blijven geloven. Als we naar de andere Europese landen kijken waarin ze wel gekozen hebben voor volledige inclusie en het segregatieverhaal hebben stopgezet, zien we prachtige voorbeelden. En geen juf Nancy’s meer die elke dag met het gevoel van een “Ik ga hier in burn-out gaan” komen werken. Maar wel juf Nancy’s die zich gesterkt voelen met een gans team achter zich. Met voldoende middelen. Met minder leerlingen. En met een waaier van kennis over klasmanagement en UDL. (Universal design For Learning).
Inclusie mag geen droom blijven! U, juf Nancy, u bent de U in inclUsie!